Πριν συνειδητοποίησα το δεύτερο παιδί μου, είχα δύο παράλογες προσδοκίες: η πρώτη ήταν να συλλάβει φυσικά (δηλαδή, χωρίς βοήθεια από τον ειδικό της υπογονιμότητας που με βοήθησε την πρώτη φορά) και το δεύτερο έπρεπε να παραδώσει κολπικά. Δεν έκανα το πρώτο μου στόχο, αλλά βγήκα νικηφόρα από τη δεύτερη παράδοσή μου. Στην πραγματικότητα, βγήκα σε γελοία κακή μορφή, αλλά νικηφόρα σε σχέση με το στόχο μου να προωθήσω αυτό το παιδί έξω. Και κάπου κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού να έχουν δύο παιδιά, διατύπωσα μια θεωρία ότι οι περισσότερες μητέρες πρωταθλητής έχουν φαντασιώσεις για ένα “νίκη”.
Έχω υποψιαστεί πολλούς από τους φίλους μου και τους γνωστούς μου. Είτε σκέφτονται “το επόμενο μωρό μου θα προγραμματιστεί”. Ή “Την επόμενη φορά, θα θηλάσω.” Ή “Θα επιλέξω τοκετό χωρίς ναρκωτικά!” Υποστηρίζω ότι κάποιοι νέοι Mamas είναι ανυπόμονοι να πηδήσουν ξανά πίσω στο Baby Bandwagon για να διορθώσουν οποιοδήποτε μέρος της πρώτης τους εμπειρίας τους απογοητεύει.
Βλέποντας φίλους με δύο παιδιά του ίδιου φύλου να πηγαίνουν για ένα τρίτο μπορεί επίσης να πέσει σε αυτή την κατηγορία. Θέλουμε πραγματικά να δημιουργήσουμε ένα εντελώς νέο άτομο μόνο για να δούμε αν αποδειχθεί ότι είναι ένα ιδιαίτερο φύλο;
Ναι, πολλές φορές κάνουμε.
Όταν ένας φίλος με ηλικίας 2 μηνών μου είπε ότι ήθελε ένα άλλο πολύ σύντομα, ρώτησα το σημείο της κενό: “Σκέφτεστε ότι το επόμενο δεν θα έχει σύνδρομο Down;”
“Ναι! Είπε με αυτοπεποίθηση και απροθυμία.
Τι θα λέγατε “Θα μείνω σπίτι περισσότερο με το επόμενο. Ή, “Δεν θα έχω κατάθλιψη μετά τον τοκετό τη δεύτερη φορά.”
Τι άλλο? Ποιες προσδοκίες “” μέσα ή έξω από τον έλεγχό σας “” Έχετε ή έχετε;